pffftttt....

Na twee weken van de ene in de andere afspraak rollen, van zieke kinderen, van kerstvieringen en van een verjaardag hebben we nu vakantie! 

Opeens had ik last van de nieuwe jeugdwet of transitie. Omdat de gemeenten vanaf 1 januari gaan betalen, moesten slapende dossiers opgeschoond. Ik ben verbaasd hoeveel hulpverleners  'onze' kinderen nog in hun map hadden zitten! Dus de ene evaluatie na de andere. Twee kinderen bleken (al heel lang) niets nodig te hebben, een kon naar de huisarts voor medicatie en een bleef bij de ggz. Dat ruimt lekker op. Wel apart dat ik zelf geen zicht op had dat het nog ergens lag te wachten. Mij kostte dit vier keer een uurtje praten binnen twee weken en dat hakt er wel in eigenlijk. Vooral omdat het 20 km verderop is.

Vakantie was hard nodig voor iedereen. Zo tegen het eind van het kalenderjaar belden de scholen over tussenstanden en problemen. Problemen die er thuis niet zijn en die ik dus ook niet hoef op te lossen. maar die me wel bezig houden. Want wat frustrerend dat Pablo het thuis zo goed doet en zo ontspannen en gezellig is, maar dat hij op school aan de lopende band straf heeft en gecorrigeerd moet worden. De juf zit er behoorlijk mee en ik zit er dan toch ook weer mee. Gelukkig duurt de kerstvakantie twee weken. Kan hij even alles vergeten. 

Ook lastig is het feit dat we vijf kinderen hebben op vijf verschillende scholen. Dat vraagt wat logistieke organisatie. Ook erg lastig dat die scholen verwachten dat je maar een kind hebt en dus elk moment kan komen kerstvieren of high teaen of halen of brengen. 

Maar het is gelukt. Vrijdagmiddag waren we allemaal thuis. Konden ze gelijk meevieren dat Sam vier jaar is geworden. Een magische leeftijd. 's Morgens stond hij voor de spiegel en bekeek zichzelf. Hij keek me vertwijfeld aan. 'Vind jij dat ik nu echt groter ben geworden?' vroeg hij verontrust. Nee, dat vond ik ook niet. Maar ik wist wel heel veel dingen te noemen die hij nu kan en die het bewijs zijn dat hij toch serieus groot aan het worden is. 
Sam wist ons te verleiden om twee keer luidkeels alle verjaardagsversjes te zingen, inclusief een heleboel hoera's. Prachtig om te zien hoe je geniet als je vier jaar wordt! 

Gisteren was de eerste rustige dag. Officieel dan. Het was me hier een herrie en gedoe! Om vijf uur hoopte ik dat het heel snel bedtijd zou worden. Het stormachtige weer werkte ook al niet mee. Ze konden niet naar buiten en alles duurde tien minuten en het volume stond de hele dag op veel te hoog. Tot het half acht werd. Toen zaten ze eensgezind met de klei. Vier kleine potjes klei van Sams verjaardag. Ieder een potje en Rachid met een boek op de bank. Wat een rust en vrede. De gesprekken gingen kabbelen in plaats van het donderend geraas van de dag. Wat een genot zo tegen bedtijd. De bedtijd werd verschoven. Dit mocht ik niet verstoren. Hopelijk is dit het begin van de vakantie. 

Ik moet denken aan een lied op een pas aangeschafte cd Het laatste woord - Theo van Teijlingen. Daar moest ik nog even naar luisteren toen iedereen sliep.

Nu wordt het stil
de dag voorbij
alles lijkt gezegd te zijn
het licht verdwijnt

nu wordt het stil 
de avond voorbij
ik hoor alleen je adem nu
kom en zegen mij

en tot de komst van het licht
herkennend aangezicht
tot de morgen komt, schuil ik stil
alleen de wind die suist
't is verder stil in huis
 je ogen vertellen zoveel
vol liefde zo mild

nu is het stil
vol van eeuwigheid
er zijn geen woorden meer
 er is geen tijd

nu is het stil 
de nacht nabij
heel mij met een stille stem
kom en zegen mij.