geboortedag

In de Bijbel staat een tekst waarin gevraagd wordt of een moeder haar zuigeling kan vergeten. Of ze het kind wat ze droeg en baarde uit haar geheugen kan wissen. Deze omschrijving staat in een rijtje schijnbaar onmogelijke dingen. Het is niet mogelijk dat een vrouw haar kind vergeet. 

Bij moeilijke oudercontacten wensten we regelmatig dat ouders maar helemaal uit beeld verdwenen. Dat zou een hoop rust geven. 

Maar nu we bijna vier jaar een kind hebben zonder zichtbare ouders, is het toch niet waar. Juist met de moeder van Sam, die ik nooit sprak, die hij nooit zag, heb ik hele gesprekken in mijn hoofd. Want, hoe kan je je kind vergeten? Hoe kon je de eerste weken na de bevalling niet aan hem denken? Als je hele lijf nog aangeeft dat het net een kind droeg, hoe kun je dat negeren? Ik kom er niet uit. 

Deze maand wordt hij vier jaar. Een belangrijk feit. Vanavond complimenteerde ik hem omdat hij de hele dag een droge broek had. Hij zei trots: "Ik ben toch ook bijna vier!" Vier is een magische leeftijd. Onze baby wordt groot. Een echte schooljongen bijna. 

Een paar weken terug hoorde ik dat moeder weer was opgedoken. Ik dacht direct aan die verjaardag. Zou ze in december aan Sam denken? Of aan zijn broer die een maand eerder jarig is? Zou er iets in haar verlangen naar haar vlees en bloed? Geeft haar lichaam een seintje rond de geboortedag van haar zonen? Ze is er al weer even, maar ik heb niets gehoord. Ze heeft bureau jeugdzorg niet benaderd in ieder geval. 
  
Sam merkt niets. Vandaag moest hij een ik-doos vullen voor de peutergroep. Dingen die hij belangrijk vindt mochten mee. Dat was grappig. Hij nam een paar grote kerstkaarten mee. Daar is hij de hele week druk mee. Alle vier zet hij ze open en je ziet knipperende lichtjes en een oorverdovend Méééwwwwwie Kwismus  gecombineerd met Siengelbel. 
De handjes en voetjes moeten mee. Afdrukken in klei van zijn handjes en voetjes nog maar een week oud. Maar ook een foto van hijzelf met zijn 'echte' vriend (hij bedoelt broer) en zijn pleegbroers en zus. Ik vroeg of de foto van mama ook mee moest. Hij begreep niet direct wat ik bedoelde. Welja, kon ook wel. Het doet hem weinig die foto. Zijn mama dat ben ik en die andere, tsja, wat moet hij daar toch mee. 

Maar mij heeft ze wel aan het denken gezet. En aan het discussiëren en twijfelen. Ze zou er goed uitzien. Komt ze haar kinderen opeisen? Ze heeft geen enkel recht meer. Hij blijft bij ons wonen. dat weet mijn verstand. Maar mijn gevoel blijft twijfelen. Ze is wel de moeder, heeft wel de eerste rechten. Je laat zo'n prachtige kerel toch niet aan een wildvreemde vrouw over? Als ik in haar schoenen stond... Dat sta ik niet en ik moet stoppen met invullen en doordenken. 

Zichtbare moeders kunnen onrust brengen. Maar vooral geven ze duidelijkheid over hun onmogelijkheden en de toekomst. Zo'n onzichtbare moeder is veel bedreigender voor mijn gemoedsrust.