vrijdag 28 november 2014

bezoekregeling

Pleegzorg betekent dat je ouderschap deelt. Bij pleegzorg horen bezoeken van de biologische ouders. Die bezoeken zijn ontzettend onnatuurlijk. En daardoor ook lastig. Het is niet normaal dat een jong kind zijn ouders bezoekt of dat zij hem of haar bezoeken. Een kind woont bij zijn ouders en krijgt ze niet als bezoek.
voor pleegkinderen ligt dat anders. 

De spanning vanwege het onnatuurlijke is er altijd. Ze hebben de ouders soms langere tijd niet gezien. Altijd is er de vraag of moeder hem nog leuk vindt of ze echt komt of ze iemand meeneemt of ze in een goede bui is.

Als pleegouder wil je zo'n bezoek zo succesvol mogelijk laten verlopen. Het liefst heb ik dat de ouders hier in huis komen. Dan kunnen ze zien hoe het kind woont, zien ze zijn fiets, zijn spullen.
Maar dat is niet altijd de goede weg.

De moeder van Yan is bijzonder trouw. Ze heeft nooit een bezoek vergeten. Als ze niet kon komen, werd dat ruim van te voren doorgegeven. 
Eerst waren en maandelijkse bezoeken bij bureau jeugdzorg, daarna tweemaandelijkse bezoeken bij ons thuis. Nu woont ze zover dat ze maar twee keer per jaar richting Nederland kan komen. En dan is er bezoek bij haar familie.

Bij bureau jeugdzorg leverde ik Yan bij de achterdeur af. De voogd nam hem mee. Moeder kwam met familieleden via de voordeur binnen. Na een uur haalde ik hem weer op bij de achterdeur. De eerste keren leverde ik een krijsende 2-jarige af en haalde ik een opnieuw krijsende jongen op. Het was een intensieve terugreis. 
Een van de eerste keren ben ik door de polder naar huis gereden. Ik heb het gillende kind op schoot gezet en gezegd dat ik reed en hij mocht tuteren. Dat gebeurde en het verdriet was weg. 
Een andere keer was hij zo van streek dat ik hem op schoot heb genomen en een deken om ons gewikkeld, ook over zijn hoofd om hem zo te kalmeren. In de veilige cocon bedaarde hij eindelijk. 

Ik vond het heftig, zo'n emotioneel kind en vroeg me af wat hier het nut van was. De voogd bleef toch vasthouden aan bezoeken. En na een paar keer ging het beter. Ik kon hem uitleggen dat ik op hem wachtte en hoe het verder zou verlopen. Dat hielp hem.

Toen moeder bij ons thuis kwam, zat zij op de bank. Hij zat op de grond. Inmiddels een jaar of vier. Hij speelde de hele bezoektijd met zijn rug naar moeder met de lego die zij hem had gegeven. Als ze iets vroeg, antwoordde hij niet. Hij was voor niemand bereikbaar. Aanraken mocht ze hem niet.

Dat deze bezoeken niet helemaal gingen zo ze waren bedoeld, is duidelijk. Maar wat dan wel? We merkten dat Yan ontzettend veel hield van zijn moeder. Dat hij elke dag aan haar dacht. Maar we zagen ook dat hij niets met haar kon of durfde als ze er werkelijk was.

Uiteindelijk kwam hij zelf met een idee. Hij zal inmiddels een jaar of acht zijn geweest. Hij wilde iets met haar doen, maar ik moest erbij blijven. Dus heeft moeder met hem loempia's gemaakt. Wij wilden daar graag bij blijven, want we waren heel benieuwd hoe dat moet. Het is gelukt. Yan ging voor het eerst met moeder praten, raakte haar aan en keek haar zelfs aan. Daarna volgde samen op de trampoline, samen voetballen, samen een keer naar de MacDonald. Altijd met een van ons in de buurt.

Nadat er een halfbroertje werd geboren, moesten de bezoeken bij de familie gebeuren. Yan gaf aan dat ik daar niet bij hoefde zijn. Pleegvader mocht mee. De combinatie moeder/pleegmoeder is voor hem heel verwarrend. Pleegvader ging en zat daar als Nederlandse reus tussen de Aziaten. Gelukkig was er nog een collega reus, de pleegvader van Yans zus. De mannen werden flink in de culinaire watten gelegd. Yan genoot van het bezoek. Het doel was bereikt.

Vorig jaar kerstvakantie wilde moeder met haar familie en Yan gaan eten bij de wok. Yan vond dat super. Alleen, ja, hoe gingen we dat doen. Een van ons moest mee, vond hij. Maar we mochten niet in de buurt van hem komen. Niemand mocht zien dat hij onze steun nog nodig had. Dat werd lastig. We konden toch moeilijk twee uur op de wc gaan zitten of voor de deur.

Naomi kwam met de oplossing. Heel zielig stelde ze dat zij noooooiiiit met haar moeder naar de wok gaat. Dat was een idee! Ik zei dat ik heeeel graag eens met haar naar de wok zou willen. En dan echt samen natuurlijk. En ja, laten we dat dan gelijk doen als Yan daar ook is.

En zo zat ik op een zaterdagavond samen met Naomi bij de wok.  Ze is negen en goed gezelschap. Aan de andere kant van de zaal zag ik het blauwzwarte kopje van Yan zitten, tussen meer blauwzwarte hoofden. Ik kon niet zien wat hij at en niet horen wat hij zei. Dit was precies goed. Naomi genoot van dit bijzondere uitstapje. En af en toe kregen we even bezoek, van Yan en zijn zus. Hee, wat eten jullie? En wat drink je? En heb je dit of dat al gezien? Ik vroeg of het leuk was aan hun tafel? Jazeker! Heel leuk. En ik kom zo nog even hoor. 

Afgelopen zomer was moeder weer in Nederland. Yan is nu 11. Hij gaf aan dat hij deze keer alleen op bezoek wilde. Zonder ons. Dat hebben we gedaan. Het was voor hem geen klein ding, maar hij wilde zo graag. En het is hem gelukt!  

Herstellen van contact. Kijken wat mogelijk is. Voor Yan en zijn familie een schijnbaar niet te halen doel, maar het is toch behaald. Als de tijd haar werk maar mag doen.

1 opmerking: