Vragen familieleden regelmatig. Jazeker. Ze vermaken zich prima! De kinderen die bij ons wonen hebben een grote fantasie en een hoeveelheid energie die nooit op lijkt te raken. Het is bijzonder om te zien hoe ieder zijn eigen dingen doet. En minstens zo bijzonder om te zien hoe de anderen aanhaken. Eigenlijk hebben ze altijd wel wat te doen. Het liefst zijn ze buiten. Ze bouwen hutten.
Slopen ze weer net zo hard. Rijden rond op trekkers en fietsjes of, als je 15 bent, op de grasmaaier. De weg wordt met oranje pionnen afgezet. Er gebeuren ongelukken en noodgevallen. Er is ontzettend veel herrie of juist verdachte stilte...
Ze sjouwen rond in de tuin. In elke denkbare rol....
Afgelopen week kwam de vraag weer en heb ik meer bewust gelet op wat ze deden. Deze week doken er echte voetbalschoenen op, ook in de kleinste maat. Dus Sam kan serieus trucjes met voetbal, op zijn noppen! Vandaag oefende hij kopballen met Yan, met een fietshelm op.
's Avonds zitten de oudste drie uren te tekenen. Ze tekenen in perspectief. Het gaat over verdwijnpunten. Die kunnen zelfs naast je blad liggen. Ergens ontroert me dat. Hun perspectief is anders dan van de gemiddelde kinderen. Hun verdwijnpunten zijn hun valkuilen. Ons perspectief is verweven met hun toekomst en dat is niet in lijnen te vatten zo buitennormaal. Het is gezellig, dat geteken. Ik ga erbij zitten en het uur tijdsverschil geeft een hoop winterse sfeer.
Op woensdagmiddag verrast Yan me weer. Er komt een jongen aan de deur. Of Yan er is. En een hoop gefluister in de gang. Dan nog even met de lego op zijn kamer en de jongen verdwijnt weer. Bleef hij niet spelen? vraag ik verbaasd. Nee, hij kwam vragen of Yan mee kwam vechten. Maar daar had hij geen zin in. Hij had net zo'n zin om met vilt iets te maken. ???? Super zeg! En dus knutselt hij wat met de viltbak. Naomi haakt aan en gaat ook lekker knutselen. Het resultaat mag er zijn!
En dan is er natuurlijk de playmobile. Ongelofelijk wat ze daarmee doen. Elke situatie is te vangen in die poppetjes. De markt, de kerk, de oorlog, het maakt niet uit, het wordt nagebouwd en uitgespeeld. Vaak zit ik op de bank te haken of te breien en vooral te genieten van wat ik hoor.
Ze vermaken zich dus wel. De kracht van de kinderen. Blijven spelen. In het begin is het niet vanzelfsprekend, maar als er wat rust in het hoofd komt, zie je ze beginnen. Voordeel is dan dat er al door de anderen gespeeld wordt. Eerst loop je gewoon mee, later bepaal jij het spel. En mogelijk ben jij later weer degene die een volgende op gang helpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten