spannend

Hoewel we regelmatig geheime plaatsingen hebben gehad, waren er zelden spannende situaties. Nooit kwam een ouder zijn kind opeisen. We werden niet lastig gevallen via telefoon of iets dergelijks. Het spannende van geheim zat meer in de naam dan in de praktijk. 

Bij een geheime plaatsing ben je wel meer op je hoede. De achternaam van het kind laten we weg. Bij tandarts en ggd benadrukken we dat het kind niet opvraagbaar mag zijn. Het werkt prima zo. Toch gebeurt er heel zelden iets onverwachts. 

Tien jaar terug kwam Yan. Hij had niets bij zich. Ik had wat kleertjes bij elkaar verzameld, maar er ontbrak het een en ander. Samen met Saar, onze toen 16-jarige pleegdochter en kleine Yan ging ik om boodschappen. In het winkelcentrum in een buitenwijk was ook een winkel waar ze kinderkleding hadden. Daar zouden we gelijk naar toe gaan. We kunnen goed slagen. Zo'n 16-jarige is een leuke hulp als het om kinderkleding gaat! 
Tevreden staan we bij de kassa. Yan zit voorin de winkelwagen. Die namen we voor het gemak even mee. Hij kijkt rond en brabbelt in zijn eigen taal. 

Naast de kassa komt een ouder, Aziatisch echtpaar de winkel binnen. Ze kijken niet naar ons. Maar Yan, in de winkelkar, kijkt wel en opeens stoot hij een soort indianenkreet uit. Hij wijst en zwaait en wil uit de kar. De mensen kijken om en ik zie verbazing op hun gezicht. Ze kijken nog eens. Yan blijft praten en roepen. Er is geen twijfel mogelijk: hij kent deze mensen. 
Ze komen naar ons toe. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik zie de knokkels van Saar wit uitslaan, zo stijf houdt ze de winkelkar vast. O help... er staan nog twee klanten voor me en ik wil hier weg. nu onmiddellijk. 

De man vraagt of ik de buurvrouw ben. Ehh, stotter ik, nee ehh. Ik ehh.. Hij is nu even bij mij. O ja, de man begrijpt er niets van. Zijn vrouw blijft op afstand. Terwijl de zweetstraaltjes over mijn rug lopen, ben ik aan de beurt. De man blijft wat vertwijfeld bij ons staan. Praat met Yan, die is 2 en geeft geen sluitende antwoorden natuurlijk. Gelukkig oogt Yan vrolijk en ontspannen. Ik ben klaar. Ik zeg dat we verder moeten. Vraag aan Yan of hij even zwaait naar oom. Dat doet hij. We lopen weg. 

Buiten bij de auto heb ik de neiging om even over de kar te gaan hangen. Maar we moeten verder. Angstige scenario's van bellen en familie oproepen doemen op. Wat gaat die meneer doen? We scheuren nog net niet het parkeerterrein af. Ik slinger de auto door zoveel mogelijk binnenweggetjes en ga even bij iemand koffiedrinken. Als ze me achtervolgen, zitten ze goed mis. 

Yan heeft niets meegekregen, hoop ik. Saar wel. Ze zit wit en stil te trillen op de bank. Ik krijg de slappe lach. Zie het opeens op afstand gebeuren. Yan speelt met autootjes, die is nog steeds vrolijk en ontspannen.

Veel later ontmoet ik de oom. het is een vriendelijke en betrokken man. Hij maakte zich zorgen om Yan. Hij begreep de uithuisplaatsing, maar wist van niets toen hij me daar zag. Dat wist ik toen niet. Het heeft me toch wel een slechte nacht bezorgd, dit avontuur.