De andere campinggasten waren aardig en vriendelijk. Ze keken heel neutraal of het de normaalste zaak van de wereld was dat wij daar met dit gezin waren.
Praatjes bij de afwas, de douche, de zandbak en trampoline. Lekker weertje he? Staan jullie er al lang? Was het lang rijden? Druk op de weg? Ja en nee en natuurlijk en meer. We draaien al wat jaartjes mee en herkennen de blanco gezichten met flitsende ogen echt wel! En de luisterhouding natuurlijk. Wat zeggen die kinderen tegen ons en tegen elkaar.
De derde dag komen de vragen. Dat is ook herkenbaar. Schijnbaar terloops en heel voorzichtig. Zijn het adoptiekinderen? Nee hoor, glimlach ik. Leuk stel heb je! Ja he, bevestig ik. Je hebt het er maar druk mee! Vind je? vraag ik. En zo kabbelen we verder. Ik grijns in stilte natuurlijk en vertel ook wel dat het pleegkinderen zijn. Okééé, zeggen de mensen met een uithaal. Nu begrijpen ze het!
De volgende dag komt hoofdstuk 2 van de vragenlijst. Ze begrijpen er helemaal niets van. Ik probeer netjes te antwoorden en te schipperen tussen oprechte belangstelling en pure sensatie.
De kinderen worden ook ondervraagd. Hoe oud is je broertje? Leuk broertje heb je! Jullie zijn met wel veel kindjes??? Past het wel allemaal in de vouwwagen??
De kinderen brengen alle vragen keurig bij ons. Onder het eten, buiten voor de tent, moet ik ze tegenhouden om niet met weidse armgebaren en veel nadrukkelijk wijzen te laten vertellen wie wat vroeg.
En tegen het eind van de week regent het bijna vragen. De kinderen doen ook ontzettend hun best. Ze spelen voorbeeldig, kunnen prima delen, zijn beleefd en voorkomend. Gaan ongevraagd opruimen en helpen gevallen kinderen weer overeind.
Tsjonge zeg, dacht toch iedereen dat pleegkinderen losgeslagen projectielen waren en zie hen! Als ik roep, komen ze. Moeten ze naar bed, fluitend verdwijnen ze richting douche. In de vouwwagen is het direct stil. Andere kinderen zie ik naar de douche gesleurd worden, zie ik krijsend en gillend op de tentvloer liggen als iets niet gaat zo zij willen. Ik zie kinderen een uur achter hun bord zitten kniezen. Die van ons eten in tien minuten en vliegen weer uit.
Dit is werkelijk genieten. en de kinderen genieten ook. Het aparte is dat ze zo buiten de deur veel gezeglijker en minder wiebelig zijn dan thuis.
Ik ben trots op ze. We wekken met zijn allen de indruk dat pleegzorg een fluitje van een cent is.
Dat man en ik keihard werken door alles te plannen, uit te leggen, voor te wezen en ontzettend voorspelbaar zitten te zijn, dat zien de andere campinggasten niet. Dat hoeft ook niet. Het is een heerlijke week. Een week waar we allemaal met plezier op terugkijken en waar we hopelijk een levende reclame voor pleegzorg waren!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten