Natuurlijk is het de bedoeling dat we ook wat aan opvoeden doen. Dat leek me vanzelfsprekend. Ik had er niet bij nagedacht dat je kant en klare kinderen zou krijgen. En dat ze niet altijd functioneren op de kalenderleeftijd. Ik ging er vanuit dat ze het allemaal wel oppikten. Niet te veel druk, goed zelf voorbeeld geven en binnen de kortste keren waren het modelkinderen. Dat was een flinke misrekening.
Pleegkinderen zijn door de omstandigheden vaak te jong en te oud voor hun leeftijd. Sociaal emotioneel is er nog veel in te halen. Hechtingsgestoorde kinderen zijn de hele dag bezig met overleven, met alles onder controle houden, met kansen inschatten en achterom kijken. In zo'n toestand pik je niets vanzelf op en zie je het goede voorbeeld niet eens. Je redt jezelf. De enige die je vertrouwt ben je zelf.
Dat bracht bijzondere situaties met zich mee. Zo namen we Rachid mee naar een familiefeestje, waar hij mijn oude, wat statige opa van bijna 90 begroette met: 'Eehjjjj!' Hij was ruim 7 en leek zich van geen kwaad bewust. Ik schaamde me toch wel. Ik heb het omstandig uitgelegd, later. Hij snapte er helemaal niets van.
Toen hij 13 was, betrapte ik hem nog regelmatig op zulke grappen. Zo kon hij iemand in de rij voor een kassa recht in het gezicht aankijken, op geen halve meter afstand. Mensen kijken dan wat bevreemd en proberen te ontwijken. Hij had het totaal niet door. Tot ik siste: "Kijk de andere kant op!!" Dan viel het kwartje weer en keek hij weg.
Kleine kinderen vindt hij lief. Dus tilde hij ze te pas en te onpas op. Knuffelde ze, stoeide met ze. Tot ze huilend wegliepen. Hij had geen benul wat zijn aandeel was.
Na tien jaar herhalen, zie ik resultaat. Hij begrijpt de regel nu ook en kan hem toepassen. Ik heb er werkelijk tientallen uren in gestoken om het uit te leggen. Dat er grenzen zijn. Dat je zelf grenzen hebt. Maar dat maakt niet uit, hij heeft het opgepikt.
Sinds kort heb ik een nieuwe leerling. Pablo is 7 en vliegt iedereen die een keer lacht om zijn of haar middel. De buschauffeur wordt besprongen, de pleegzorgwerker, de buurvrouw, het maakt niet uit wie. Zijn ze vriendelijk? Dan zijn het zijn beste vrienden.
Dus ik ben weer begonnen met een mogelijk weer tienjarige cursus... Je blijft van anderen af. Niemand zit aan jou, jij zit aan niemand. Ik sla je niet, jij slaat mij niet. De buschauffeur raakt je niet aan, jij raakt hem niet aan. Het is nog lang niet geland, deze regel. Maar we oefenen goed.
Blijmoedig gaat hij net niet elke dag de fout in en ik probeer net zo blijmoedig, of eigenlijk neutraal, te corrigeren. Af en toe vult hij aan, zodra ik begin. Het begin is er dus wel!
Zaterdag liepen we in het bos. We kwamen een enkele wandelaar tegen. Van verre schreeuwde Pablo: "Heeejjjj, hallooooo!' En ik moest opeens aan Rachid van jaren terug denken. Dus ook deze cursus wordt weer herhaald. Maar nu weet ik dat het lang gaat duren en dat het op een dag toch goed gaat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten