meeliften

Vorige week was ik niet helemaal in een jubelstemming. Op zich geen punt. Het duurt nooit lang en het is weer helemaal onbewolkt hier. 

Terugkijkend valt het me weer op hoe zeer de kinderen meeliften op mijn emoties. Op de gemiddelde dagen lijken het normale kinderen. Ze spelen, gaan naar school, doen de dingen die horen bij hun leeftijd en lijken zonder zorgen. Dat gaat weken zo. 

Maar dan heb ik een slechte dag en hoewel ik me inhoud, hebben zij hun radars uitstaan. En die zijn zo overgevoelig dat ze mijn stress feilloos opvangen. Direct zijn ze van slag. Alles is fout en anders en elke mug is een kudde olifanten. Ze kunnen niets van elkaar verdragen. Slaan elkaar nog net niet de hersens in. 

Mijn slechte dagen hebben eigenlijk niets met hen te maken. Maar ze doen me meer en meer beseffen dat ik hun basis ben geworden. Dat ze meedrijven op mijn evenwicht. Dat ze dat heel hard nodig hebben om zelf staande te blijven. Soms vliegt het me aan. Wat als ik ziek word? Als ik in het ziekenhuis terecht kom? Als ik er niet ben?

Onze relatie is ook zo'n ding. Ruzie maken doen we niet. In ieder geval niet als de kinderen erbij zijn. Dat is een feit, al vijftien jaar lang. Dat we elkaar weleens even de waarheid willen zeggen, is ook een feit. 
Maar als je dat moet uitstellen tot na tien uur, dan zijn de scherpe kantjes er al aardig af. Dus heel af en toe knettert het hier na tienen. 
Of heel af en toe ligt het in de lijn dat het gaat knetteren. De radars zijn zo scherp dat de kinderen de oplopende spanning allang hebben gesignaleerd. 
En zodra we de kinderen in bed hebben om de puntjes op de i te gaan zetten, dan klinkt er geroep of gehuil... 

Yan heeft er jaren voor gezorgd dat er ook na tienen geen ruzie was. Hij was dan diep in slaap en huilde. Alleen op de dagen dat de spanning in de lucht hing. En omdat mijn woede zo belachelijk is vergeleken met wat hij vroeger moest doorstaan, verdween de boze bui direct. Dan moesten we hem troosten en hem de illusie niet ontnemen dat het hier rustig en veilig was.

Zondagavond, na een paar dagen ergernis, was het ook weer tijd voor even krachtmeten. Maar het is ongelofelijk, want toen iedereen in slaap was, hoorde ik Sam roepen. Hij was ontroostbaar en wilde er uit. Dat was al maanden niet gebeurd. En ja, als je dan met zo'n half slapende, nasnikkende krullebol tussenin nog je eigen gelijk moet verdedigen met het nodige venijn... Dan lukt dat gewoon niet.

Eigenlijk zou ik moeten concluderen dat pleegzorg ontzettend goed is voor onze relatie!