donker

Toen ik vanavond even met de hond buiten liep, dacht ik aan een jongen die zeven jaar bij ons woonde. Hij was elf toen hij kwam en achttien toen hij op zichzelf ging wonen. Het is donker vanavond en buiten de bebouwde kom ook niet aangenaam. Gelukkig is de hond erbij. Ik zou niet graag alleen lopen nu.

Wij beseffen niet half wat onze pleegkinderen hebben meegemaakt. Op papier weet ik best wat. Soms zijn er situaties waarbij ik emoties herken die de kinderen ook hebben. Blijf ik wel minstens een generatie ouder. De pleegkinderen maken dingen mee die veel te groot en te zwaar zijn voor hun leeftijd. Vandaar dat ze ook zo gestoord doen af en toe. Hun hoofden moeten wel letterlijk strak staan bij tijden.

Die jongen van elf was een rustige, kalme jongen. Wel onzeker, altijd op zijn hoede en zenuwachtig. Ik voelde hem de hele dag door checken of alle lichten nog op groen stonden. Soms werd ik er kierewiet van. Ga alsjeblieft spelen, wat doen, ik red me heus wel.

Dat hij de zoon is van een moeder met ernstige psychiatrische problemen, wist ik. Wat dat inhoudt, wist ik niet. Eigenlijk weet ik het nog steeds niet. Sommige dingen leer je alleen door ervaring en deze ervaring heb ik gelukkig niet.

Richting de kerstvakantie werd er druk gepraat over vuurwerk. We hadden op dat moment vier tieners in huis. De vuurwerkfolder stond absoluut op favoriet. Alleen die ene jongen deed niet echt mee. Hij leek er niet mee bezig. Wel wilde hij weten wat we gingen doen en waar en hoe laat. Het klonk wat drammerig.

Ik kreeg eindelijk de juiste inval en vroeg hem naar andere kerst en oudjaar. Hoe ging dat bij jullie thuis? En daar zat het probleem.

Vorig jaar met oudjaar was hij in het bos geweest. Bos geweest? Zijn gezin van herkomst woont in een grote stad. Ja, in het bos. Hij bedoelde het enorme stadspark in de buurt van zijn ouderlijk huis. Wat deed je daar dan? Mijn moeder zoeken.

Zijn moeder was die dag erg in de put en na een ruzie met vader was ze weggelopen op oudejaarsavond. Ze had geroepen dat ze er klaar mee was. En toen was hij zijn moeder maar gaan zoeken. Want hij was bang dat ze zich ging verdrinken in de vijver van dat bos. Dat had ze ook weleens geroepen. Maar het was donker en hij was zo verschrikkelijk bang geweest in dat bos en om zijn moeder. Daarom had hij niet zo'n zin in oudejaarsavond. Hij werd er zenuwachtig van en moest ook denken aan zijn moeder. Of ze niet weer gek ging doen en dat hij het niet wist dan.  

Hoe graag had ik deze herinnering voor hem willen wissen. Maar zo werkt het niet. Het leven is hard. Het leven voor pleegkinderen is extra hard. 

Het gaat overigens goed met de jongen. Hij is bijna 25 en ik denk dat ik niet wil weten wat hij dit jaar aan vuurwerk de lucht in schiet. Wel zou ik willen weten of hij nog weleens denkt aan toen hij 10 jaar was en oudjaar vierde. En of hij er nog last van heeft...