geen vragen

En dan zijn er ook nog mensen die gewoon geen vragen stellen. Die kijken en doorgaan of die kijken en het ook zonder vragen begrijpen.

Van de zomer op de camping was er zo'n man. Eigenlijk zo'n echtpaar. Er was op de camping een beheerdersechtpaar. Man en vrouw, gepensioneerd, vitaal genoeg om nog wat te doen. Ze waren altijd in de buurt, straalden zoveel levensvreugde uit en plezier in wat ze deden, dat het de hele camping beïnvloedde. 

Natuurlijk zagen zij ook dat wij niet helemaal standaard waren. Maar dat was gewoon zo. En gaandeweg de week merkten we dat Piet en zijn vrouw ons aan alle kanten hielpen. 

Rachid was eigenlijk wat te oud voor de camping en Sam was een beetje te klein voor sommige dingen. Dus kreeg Rachid verantwoordelijkheid en Sam een hand. 

De kinderen vlogen voor hem. Waar Piet was, waren er kinderen. Elke morgen slopen Rachid en Yan om half 8 de tent uit om Piet te helpen met de dieren te voeren. De beloning was elke morgen een ei. Als een kostbaar kado kwamen ze er mee aandragen. Het werd direct gekookt en gebakken. 

Het werd zelfs zo dat Sam welterusten en goedemorgen ging zeggen aan Piets caravan. En toen we weggingen, overwoog Sam serieus of Piet geen bed had voor hem.

Piet vroeg niets over achtergronden en ouders en hoe en wat. Piet gaf de kinderen aandacht en een aai over hun bol. Hij informeerde uitgebreid naar wat ze gedaan hadden. Hij leidde ze af als het fout ging en corrigeerde waar nodig. Alles in sappig Amsterdams en zo gemoedelijk dat niemand zich afgewezen voelde. En werkelijk iedereen luisterde naar hem. 

Hij kwam informeren of onze vouwwagen droog was gebleven na de zoveelste hoosbui. Hielp de touwen weer strak zetten. Hield de boel in de gaten als we weg waren. 

Hij kwam niet bij ons koffiedrinken. We hadden geen diepgravende gesprekken, maar hij is de enige persoon van de camping waar ieder van ons meer mee had dan wie ook.

Wij weten niets van Piet. Hij weet niets van ons. Dat hielden we zo. Tot de laatste morgen. Terwijl hij de vloer dweilde en ik de afwas wegwerkte, vroeg ik hem of hij zelf kinderen had. Nee, die hadden ze niet. Meer hoefden we er niet over te zeggen. 
Ik voelde een verbondenheid met deze mensen die me ontroerde. 

Wat een geweldige mensen, wat super dat ze zo konden zorgen en geven en genieten van de kinderen. Ze vroegen er niets voor terug, maar kregen het wel. Soms is  geven ontvangen.