ken je kind

Ouders weten het beste hoe hun kind is en wat het nodig heeft. Pleegouders weten dat niet altijd. Als een kind net bij je is, is het een vat vol informatie en verleden, waar jij niets van weet. In de loop der jaren kom je veel te weten. 
Terugkijkend begrijp ik veel meer dan op het moment zelf. Soms sloegen we de plank volledig mis. 

Zo kwam er een 11-jarige. De eerste week maakte ik hem 's morgens wakker voor school. Hij sloeg zijn ogen op, graaide onder zijn kussen. Pakte zijn 3 horloges en deelde mee hoelang hij die nacht had geslapen. tot op de seconde nauwkeurig... Daarna was hij aanspreekbaar. Heel apart. Ik wist binnen een week de diagnose. Dit was een duidelijke autist! 
Maar dat was hij helemaal niet. Na een paar jaar was hij degene die veel te laat naar bed ging, het aan de lopende band versliep. Als ik hem er op aansprak, keek hij wat glazig. Hij had geen idee hoe laat hij naar bed ging en de wekker, tsja, die hoorde hij wel maar de dwang om direct te handelen was er gewoon niet. 

Nu na jaren denk ik dat hij uit zo'n enorme chaos kwam dat hij alles extreem in de hand wilde houden. Toen de chaos verdween, verdwenen de eigenaardigheden ook. En ze zijn nooit meer teruggekomen.

Yan was twee toen hij kwam. Een slim mannetje. Vonden wij. Stelde de meest ingewikkelde vragen. Hoe de elektriciteit werkte? Wie de lantaarnpalen aanzette? Waar was dat? Hoe gaat dat? 

Toen Yan in groep 3 zat, ging het niet goed met hem. Zijn moeder bleek op een dag hoogzwanger en na een jaar waren er 2 halfbroertjes bij. Moeders nieuwe man woonde in Zuid-Europa en daar ging zij ook wonen. Yans wereld stortte in. 

Omdat het zo slecht ging, werd hij onderzocht. Er moest een passende therapie en passende school uitkomen.De conclusie loog er niet om. Yan was zwakbegaafd en zeer zwaar onthecht. Advies was om hem op te laten nemen. Ons gesukkel thuis zou nooit het gewenste effect geven. Leuk dat we nog verder wilden, maar het ventje was beter af in een instelling. 
Dat hij onthecht was, dat wisten we. Dat hij zwakbegaafd was, dat ging er bij ons niet in. En dat hij beter af was in een instelling helemaal niet. Gelukkig ging de voogd voor onze kant en werd de instelling even terzijde geschoven. 

De zwakbegaafdheid was anders. De psychiater en andere onderzoekers legden me urenlang uit hoe het zat met testen en cijfers en getallen. En ik bleef eigenwijs en geloofde het gewoon niet. Het was niet mijn kind, maar ik kende hem al zolang. Hij zat slecht in zijn vel en daarom kon hij niet denken en resultaten laten zien. 

Hij ging naar een cluster-4 school. Kwam in een uiterst gestructureerde klas van negen lotgenoten. En hij knapte op. 
Had hij na een morgen regulier onderwijs een stevige middagdut nodig om bij te tanken, nu ging hij de hele dag naar school en had nog energie over. 

We zijn nu anderhalf jaar verder. Hij is nog steeds onthecht, maar het gaat beter. We zien kleine draadjes geloof en vertrouwen in ons. In een toekomst bij ons. Hij laat zijn verdriet en pijn zien. Kan frustraties benoemen. En zwakbegaafd... Nee, dat is hij ook niet meer. Onlangs werd hij opnieuw getest. Zijn iq was bijna 40 punten vooruit gegaan. Hij maakte de hele eerdere testerij tot een lachertje. 

Van de week herkende ik hem weer. Hij stond voor de spiegel. Bekeek zichzelf en vroeg heel serieus: 'Waarom heeft een mens haar?' Ik had even werk om dat volledig genoeg te beantwoorden. Toen stapte hij zijn bed in en net voor ik zijn deur dicht deed, had hij nog een vraag. 'Waarom moet ik 5 dagen naar school?' Ik maakte me er snel vanaf. Dat lukte niet helemaal. De vraag hangt nog in de lucht. Ik weet het ook niet. Waarom geen woensdag vrij tussendoor? Waarom duurt het weekend niet drie dagen?