collega's

Wij als pleegouders hebben het gevoel dat we aan het stuur van dit huishouden staan. Alles onder controle, het gaat prima. 
De kinderen hebben in het verleden meegemaakt dat alles niet onder controle was en dat ze mee moesten zorgen. Of mee wilden zorgen en daar over moesten nadenken. Af en toe steekt dat de kop weer op.

Van de week kwam er op een avond een meneer langs. Ik wilde een nieuwe naaimachine aanschaffen en had via internet wat gezocht. De handelaar zou aan huis de machine van mijn keuze komen laten zien.
Ik wilde best naar zijn winkel komen, maar nee, hij had nu eenmaal die superservice dat hij hem gewoon voor kwam rijden. Hij wilde vroeg komen. 
Ik probeerde het naar acht uur te praten, had het idee dat het lukte. Maar om kwart over zeven rijdt er een auto voor. 

Sam lag net een seconde in bed en vloog er net zo hard uit. Ik ging met de meneer aan tafel zitten, maar Sam stond erop dat ik nog een boekje las. Nee, dat kan nu niet. Pleegvader wilde het doen, maar dat ging niet door.

De oudste drie zaten aan de keukentafel. Ik had een vaag vermoeden dat ze van plan waren om zich er lekker tegenaan te bemoeien. Ik vroeg ze of ze in de kamer wilden gaan zitten. Twee gingen zonder mankeren. Yan ging niet. Nee hoor, zei hij, ik ga meekijken. Zucht... 

De meneer stalt zijn spullen uit. Yan kruipt ongeveer in de meneer en in het machine. Ik sta erachter. He Yan, probeer ik, ik zie niets. Maar ik zie het wel, antwoordt hij. Hij verschuift geen centimeter en ik weet me zo te schikken dat ik het toch kan volgen. 

Ondertussen komt Sam voor de tiende keer de keuken inrennen. Gevolgd door een licht verhitte pleegvader. Ik moest toch even denken aan een mooie, witte, stille showroom, al is het een hele rit...

Naaimachine is super. Ik ga hem nemen. Dat zeg ik ook. Zelfs met Yans zwarte kopje ertussen is het om van te likkebaarden. 
Krijgt ze nog korting? informeert Yan zakelijk. Ik geef hem een vermanend zetje. He Yan, IK koop een machine, jij niet. 

Mijn oude machine brengt ook nog wat op. Alleen heb ik de boekjes en accessoires niet direct op de pak. Ik ga zoeken. Yan vraagt tot in detail hoe en wat. De meneer heeft er schik in en antwoord uitvoerig. Boekje blijft kwijt. Ik heb even geen rust om goed te zoeken. Beloof het morgen op te sturen. Meneer verdwijnt. 

Vanmorgen was het eerste wat Yan vroeg of ik dat boekje had gevonden. En de vraag of ik al betaald heb, die komt ook vast nog. Natuurlijk heeft hij zich er niet mee te bemoeien. En natuurlijk geeft dit ook wel wat irritatie, dat bemoeizuchtige gedrag. Maar de kans is groot dat hij dit serieus doet om mij te helpen. Omdat hij niet zeker weet of ik het wel ga doen, uit mezelf.

Vanavond nam ik het machine in gebruik. Yan stond naast me. Ik wist de helft niet meer en zat in het boekje te zoeken. Maar dat was niet nodig. Yan wist het allemaal precies. Dus heeft hij me wegwijs gemaakt. Tsja, we zijn het niet, maar soms lijken we net collega's.