We hebben geen voorwaarden als het gaat om achtergrond, cultuur of kleur. Bij ons hebben Nederlandse kinderen gewoond uit verschillende gezinnen. Zij zijn volwassen.
De laatste jaren zijn de kinderen hoogstens voor de helft Nederlands. Nu wonen er vijf tussen de bijna vier jaar en vijftien in ons huis. Hun wortels zijn divers. De Antillen, Oost-Europa, midden en noord Afrika, Azië, Zuid-Amerika hebben voorouders geleverd.
De een zijn moeder is boeddhist, de ander zijn vader moslim, een ander heeft een opa die voorganger is bij een Evangelische groep, weer een ander is niet religieus.
Als dit scenario van te voren was gegeven, hadden we veel leeuwen en beren verwacht. Waren we er niet eens aan begonnen. Nu het zo gelopen is, bekijk je het achteraf. En het mooie is dat het gewoon werkt!
De kinderen vormen met zijn vijven het gezin, de groep. Ze horen bij elkaar als broers/zussen, als lotgenoten, als kinderen. Ze leren van elkaar, leven met elkaar. Als ze boos zijn, hoor ik scheldwoorden die te maken hebben met afkomst. Maar dat is zelden echt gemeend.
Soms denk ik dat wij niets doen. Dat we alleen voor de randvoorwaarden zorgen. Een schoon huis, een warm bed, fatsoenlijk eten, duidelijk ritme, veiligheid. Het echte werk doen ze zelf.
Hoe kunnen wij ze leren om te delen? Om sociaal vaardig te worden? Om samen te spelen? Om in een groter verband te leven? Om ergens bij te horen? Daar hebben ze elkaar voor.
Dat vinden ze zelf ook. Vanavond bleek dat weer. Ze waren allemaal vrij en hadden een leuke dag met elkaar. Buitenom de huishoudelijke randvoorwaarden waren wij niet actief met ze bezig. Ze hingen op de bank, lekker bij de kachel.
Rachid vroeg me: "Ben jij morgen ook nog van plan iets te doen?" Zij gaan weer allemaal naar school. Ik zei dat ik lekker op de bank ging hangen natuurlijk. Het was bedoeld als grapje, maar hij keek zo serieus. Even had ik de neiging om uit de doeken te doen dat ik mijn dagen echt wel vul. Dat toch iemand die was en die vaatwasser en die stofzuiger en dat eten en en en... moet doen. Ik heb het maar niet gedaan. Laat hem maar denken dat het zo is. Laat hem vooral niet denken dat het zwaar is of druk. Laat hem denken dat ik als zij op school zitten, geen leven heb.
En hier zitten ze. Vol broederlijke liefde al wel een uur zonder iets te zeggen. Met lijnen uit Congo, Vietnam, Italië, Chili en Nederland. Evangelisch, atheïst en boeddhist. Maar nu gewoon uit één gezin, één huis, één gedeeld verleden.
Vandaag was het dankdag in onze kerk. Er was veel te danken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten