Tijdens de cursus voor pleegzorg werden we goed voorbereid. Allerlei vreselijke gedragingen werden ons voorgehouden. Hoe zou je doen als ze weglopen? Als ze je spullen slopen? Als ze bedplassen? Liegen? Stelen? School elke dag klaagt? Te druk zijn? Te stil zijn? Je maaltijd verpesten? Niets zeggen? Te veel zeggen?
We hebben serieus nagedacht over al deze gedragingen en over nog veel meer. We waren voorbereid. Sommige zaken leken ons moeilijk. Andere dingen konden we best aan.
Toen kwamen de kinderen. De vreselijke gedragingen kwamen ook. Niet allemaal even erg. Niet allemaal tegelijk. Onze reacties hadden we goed ingeschat. We konden het aardig op zijn plaats krijgen. Wat ze bij de cursus vergaten, was het feit dat samen met de vreselijke gedragingen er ook een bijbehorend kind komt. Dat kind daar doe je het voor, de gedragingen neem je voor lief.
Maar tot mijn verbazing had ik het helemaal niet goed ingeschat en voorbereid. Want de irritaties kwamen wel degelijk. En alle valkuilen die ik bedacht had, bleken helemaal geen valkuilen.
Mijn grootste valkuil zit in hele kleine dingen. Kleine dingen de snerpend groot worden. Zo kon ik de jongen van 15 zijn liegen en stelen wel verdragen. Maar dat hij elke minuut 3 keer zijn neus ophaalde? Dat was te gruwelijk!
En die van 17 mocht echt egoïstisch doen en te lui zijn om zelfs zijn schoenen op te ruimen, maar dat hij met zijn mouw zijn neus afveegde? Grrrrr... Daar gingen mijn haren van overeind staan.
Pleegkinderen zitten vol stress. Dat begrijp ik. En ik begrijp ook dat die stress eruit moet. Maar waarom in nagelbijten? Tot op het bot ongeveer. En waarom in peuteren aan wondjes en wratten en velletjes? Tot bloedens toe en dan nog doorgaan. En waarom moeten ze zo smekken onder het eten? En waarom met hun tanden het eten van hun vork raspen? Alsof iemand met zijn nagels over het schoolbord gaat?
De eerste jaren beet ik mijn kiezen ongeveer kapot van ergernis. Nu begin ik te leren dat het toch mijn probleem is en niet het hunne. Dat ik mezelf groen en geel kan ergeren, maar dat ze het niet eens opmerken.
En als klap op de vuurpijl heeft een van de kinderen Gilles de la Tourette. En word ik bij vlagen bestookt met piepende, raspende, snuivende geluiden en schuddende, wiebelende en nog meer bewegingen. Soms word ik er moe van. Moe in mijn hoofd met mezelf terechtwijzen dat hij er echt niet aan kan doen. Meestal lukt het me om er overheen te zien. Behalve als ik met mijn verkeerde been uit bed stap, dan raspt en knarst mijn valkuil op volle sterkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten