maandag 5 januari 2015

tandarts

Vanmorgen om half 9 stond ik met vier kinderen bij de tandarts. De halfjaarlijkse controle was er weer! Hoewel de scholen verschrikkelijk graag afspraken in vakanties hebben, heeft onze tandarts ook kerstvakantie. 

Onze tandarts behoort bij een groep tandartsen. Zaten we eerst in een tochtige, ziekenhuisachtige noodlocatie, sinds kort is dat anders. We bezoeken de tandarts in een schitterend gebouw. Onder architectuur gerenoveerd. Vanmorgen om half 9 was het licht in de zeer ruime wachtkamer zelfs gedimd. Ik kan met trots zeggen, dat wij ons steentje hebben bijgedragen aan deze prachtige locatie!! Ik denk dat er weinig gezinnen zijn die zo vaak met zoveel verschillende kinderen en zoveel klachten de tandarts bezocht hebben. Vaak gaan de rekeningen via ons huisadres en dat zijn sommige jaren complete maandsalarissen geweest... 

Zelf had ik er nooit over nagedacht, maar eigenlijk is het heel logisch. Want als de structuur ontbreekt of de zorgen toenemen, dan vergeet je dat tandenpoetsen. Als het geld opraakt of de depressie invalt, dan gaat de kwaliteit van eten niet altijd vooruit. Kinderen die niet meer weten hoe ze aandacht op een normale manier moeten vragen, krijgen niet zelden een paar euro of een hand snoep om even stil te zijn. En kinderen die uit zichzelf twee minuten staan te poetsen 's avonds, die ken ik niet. 

Een inmiddels volwassen pleegzoon kwam op zijn elfde voor het eerst met de tandenborstel in aanraking. Inmiddels weet hij als 25-jarige alles over wortelkanaalbehandelingen, abcessen, bruggen, kronen en weet hij ook welke verzekering wat dekt...

Op een zondagmorgen werd ik door de telefoon stevig de les gelezen door een weekendtandarts. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om een 2-jarige zo'n kiespijn te bezorgen dat hij een nacht wakker was? Toen ik uiteindelijk met mijn kleine Aziaat kwam, mompelde hij wel een vaag excuus over 'dat hij wel zag dat het mijn kind niet was'. De behandeling ging met grof geweld en veel bloed. Ik voelde pijn in mijn buik van medelijden met het kleine ventje in die stoel met dat mondje vol bloed. Die tandarts hoop ik nooit meer te zien. Wat een waardeloze vent was dat!
Een maand later was het weer prijs. Weer de 2-jarige, weer kiespijn, weer een weekendarts. Het was een totaal andere man, een zelfde behandeling, zonder tranen, zonder bloed en een trots jongetje in zijn pyjama aan het eind. Ik noem de naam van deze man vaak. Ere wie ere toekomt.

Vandaag hadden er vier van de vijf niets. Eentje had 2 gaatjes, daar moeten we voor terug. Het gaat wel goed met die gebitten. Er is al veel aan gesleuteld en gepoetst en heel veel geschreeuw in de badkamer 's avonds, want tandenpoetsen dat MOET hier. Al schreeuw je moord en brand, die tanden zijn schoon. 

Onze huidige tandarts is overigens een verhaal apart. Een Oost-Europese mevrouw. Ze behandelt met vaste hand zonder verdoving liefst. Ze zegt geen vijf woorden per patiënt, maar de kinderen zijn weg van haar. Ze willen alleen haar. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ze altijd heel lief lacht ondanks het norse, half Nederlands? Misschien omdat ze altijd doet wat ze zegt? 
Zelfs Sam heeft zich zonder blikken of blozen laten behandelen. Hij had een gaatje. Ik ga jou pijn doen, zei ze. Maar het is 1-2-3 en dan klaar. Oke? Ja, dat vond hij wel oké. en het is gelukt. Heel goed gelukt, want ook vandaag ging hij zonder mankeren mee. 

We zijn er weer even vanaf. Tot in de zomervakantie. Dan gaat Pablo ook mee. Die zit nu nog apart, bij zijn oude tandarts in een andere stad. Hij moest onder narcose behandeld worden vanwege de toestand van zijn gebit. Hij brult 's avonds niet meer. Dat heeft zeker drie maanden geduurd voor hij zonder geluid gepoetst kon worden. Maar we hebben doorgezet. Zo'n narcose hangt toch een beetje in je nek te hijgen dan.

1 opmerking:

  1. Brrr, wat een narigheid kunnen kinderen toch krijgen als zelfs het noodzakelijke tandenpoetsen achterwege blijft!
    Zo sneu, want zeker een tweejarige kan daar zelf echt niks tegen doen.

    Hier heeft oudste gisteren twee gaatjes laten vullen. Vanmorgen was hij er nog steeds intensief mee bezig. Middelste informeerde bezorgd hoeveel suiker er in zijn lievelingskoek zit. Ze overwogen samen om voortaan niet meer te snoepen en geen koek meer te eten. En ik smeed zo'n ijzer als het heet is, dus vanaf nu gaan we gezond doen!

    Oudste liet zelfs vrijwillig zijn tanden poetsen gisteravond. Want dat is hier net zo'n drama als bij jullie, begrijp ik...

    BeantwoordenVerwijderen