Na een aantal jaar kwamen er jongere kinderen bij. Zij namen die voornamen automatisch over. Wel zo duidelijk, wonen doe je bij Em en Kas en je bent geboren uit je papa en mama.
Toch geeft die naam een hoop gedoe.
Het is overduidelijk dat ik deze kinderen niet gebaard heb. Ondanks dat word ik door tandartsen, doktoren, meesters, juffen, psychiaters, therapeuten en wie er nog allemaal meedoet, standaard aangeduid als 'je mama'.
De kinderen snappen wel wat bedoeld wordt en zijn fatsoenlijk. Maar in de auto barsten ze los: "Wat een achterlijk mens! Iedereen ziet dat jij mn moeder niet bent!"
Om de frustratie wat uit de weg te ruimen, informeer ik dus aan de lopende band jan en alleman. "Nee, hij noemt me Em en GEEN mama. Dat vindt hij HEEL pijnlijk om er steeds mee geconfronteerd te worden dat ik hier met hem ben en niet zijn mama." Ze kijken me begripvol aan. Snappen het helemaal en gaan binnen een minuut weer de fout in.
Het lijkt voor de meeste mensen niet voor te stellen om niet bij je ouders op te groeien. Heel lastig dat het inlevingsvermogen zo klein is.
Pas zat ik met Naomi van 9 in de kerk. De dominee sprak de kinderen aan: "Jongens en meisjes, jullie wonen allemaal bij je vader en moeder ...." Diepe zucht naast me en halfluid wordt er gemompeld: "Die snapt er ook al niks van!" Ik zie begrip in de opverende ruggen voor me. Eigenlijk jammer dat het de dominee ontging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten