woensdag 24 september 2014

Nog trotser..

En dan sta ik weer verbaasd over hoe hij kan zijn...

Een mevrouw uit de buurt vraagt me of 'die oudste van jullie' haar gras niet af en toe kan maaien. Haar man is plotseling ernstig ziek en zij kan het niet.

Natuurlijk doet hij dat. Hij slingert er op het gemakje heen. Kletst als een oude dame met haar en maait het gras. En plukt appels, schudt pruimen, aait de hond en praat met de man.

Thuisgekomen valt het me op dat hij zich kan inleven in de zorgen van deze mensen. Dat kon hij nooit. Nu wel dus en op een niveau wat me verbaast.

Elke week gaat hij nu maaien. Soms zijn ze niet thuis. Overhaast naar het ziekenhuis vertrokken of gewoon vergeten. Maakt niets uit. Hij fietst op een ander tijdstip weer net zo blijmoedig richting dorp.

Of het een nette werker is, betwijfel ik. Maar vol goede wil is hij wel.

Dan is buurman plotseling overleden. We krijgen een kaart in de bus. Uit school vertel ik het hem. Hij is er even stil van. De man had nog veel plannen en die zijn nu over.

Eigenlijk was hij van plan die middag te gaan maaien. Hij weet het niet goed en vraagt me advies. Kan ik nu maaien of is dat gek? Ik zeg dat het op zich niet gek is, maar dat ik wel kan begrijpen als hij het voor zichzelf lastig vindt om er te komen.

Daar had hij niet eens aan gedacht. Nee zeg, als dat het enige is. Resoluut staat hij op. "Ik ga nu. Dat gras moet toch ook gewoon gemaaid."

En weer zie ik hem wegfietsen. Na anderhalf uur komt hij terug. Hij had gemaaid en gekletst, ik denk weer als een oude dame, met de vrouw. En weer ben ik zo trots op dit kind. Hij is vijftien jaar en hij is puber en hij presteert het om op deze manier om te gaan met het leed van een ander.

Ontzettend trots ben ik en ontzettend dankbaar dat ik dit kind al zoveel jaar een thuis mag geven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten