Moeder

Ze zit op de bank. We maken kennis. Ze lacht vrolijk en uitbundig. Vertelt mooie en grappige verhalen over haar prachtige zoon. De glazen van haar bril spiegelen. Ik zie haar ogen nauwelijks. 

Ze zit op de bank als mislukte moeder. Als liefdevolle moeder. Ze zit voor de zoveelste keer op een bank bij een vrouw die het beter gaat doen dan zij het heeft gedaan. Maar het is haar zoon, haar vlees en bloed. Zij weet toch wat het beste voor hem is? 

Dat weet ze ook, maar de praktijk is hard en druk en onoverzichtelijk. En alle relaties die ze had, waren begonnen voor altijd, maar toch weer geëindigd. 

Het is een aardige vrouw, een spontaan mens, een lieve moeder die alles voor haar kinderen overheeft. Een vrouw die druk is met bezoeken aan haar zonen en dochters die buiten haar huis wonen en opgroeien. Een vrouw die het genoeg vindt om ze te zien om er voor ze te zijn. Die zichzelf aan de zijlijn zet, omdat het beter is voor haar kinderen. 

En ook deze keer probeert ze een goede indruk te maken. Van haar zoon, van zichzelf, van haar gezin. Weer lacht ze uitbundig, maar haar mond trekt. Ze is slim. Ze doorziet de dingen wel en ze weet heel goed dat ik het verslag las. Dat ik weet dat zij faalde. Dat het niet goed ging met haar kind. Dat zij dat niet kon voorkomen. Dat hij 6 jaar is en al veel te vaak verhuisd. Dat hij gewoon bij haar wil wonen. En dat ze hem morgen zelf moet vertellen dat hij weer ergens anders naar toe moet. 

Maar ze zal het doen. Ze zal vrolijk en uitbundig lachen als ze hem vertelt hoe leuk het nieuwe gezin is. Hoe mooi de tuin, hoe geweldig het klimrek, de schommels, de trampoline. Maar haar bril houdt ze op en haar mond zal trekken…