Het boek gaat over een jongetje met de naam Spijtebijt. Het kind woont bij een pleegmoeder, Tante Pleeg dus. Zijn vorige pleegouders zijn twee grote, gevaarlijk beren. Nu verlangt het ventje ontzettend naar die beren.
Omdat de beren erg slecht zijn in opvoeden van kindertjes, mag Spijtebijt ze niet meer zien. Maar hij verlangt zo ontzettend naar ze dat hij niet normaal verder kan leven. Hij is boos en verdrietig en alle dingen mislukken. Dan bijt hij weer, maar krijgt spijt. De hele buurt haat het bijtende vernielertje, alleen Tante Pleeg ziet dat het kind echt wel zijn best doet.
Het wordt wel lastig en tante Pleeg moet voortdurend aan deuren staan om dingen uit te praten of op te lossen en voordat de deur dichtgaat, is er weer elders een nieuw probleem.
Het kind heeft zijn uiterlijk ook al niet mee. Hij is klein, brutaal en heeft een sterke gelijkenis met een varkentje. Op een van de eerste bladzijden staat een verjaardagsfeestje. Er zitten zeven leuke doorsnee kinderen en een lelijk mormeltje. En ja, dat is hij!
Ja, en ook ik ben erg geneigd het slechte niet te zien en alles op verleden of weet ik veel te steken. En als ik dan het zoveelste telefoontje met school of de buurvrouw voer, schiet de afbeelding van tante Pleeg door mijn hoofd.
En ook 'mijn' kinderen vallen op door onhandigheid. Altijd zijn hun kleren vies of kapot of kwijt of zijn ze te dik, te dun, te klein, te anders.
Maar het zijn wel de leukste kinderen die ik ken! Neven, nichten of weet ik veel wie, halen het niet bij die hier wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten