Hij is vijftien en woont nu tien jaar bij ons. Tien jaar vol hoogten en diepten. Vol klachten, telefoontjes, tranen en verwijten. Vaak verzuchtten we tegen elkaar dat het toch niet ging lukken, dat hij de volwassenheid bij ons niet zou halen.
Nu zie ik hem wegfietsen. Heel hard en onbesuisd, zoals hij alles doet. Achterop een grote doos met stroopwafels. Die gaat hij verkopen. Dat bood hij zelf aan toen hij ze zag staan. De opbrengst gaat naar Woord en Daad.
Hij doet de buitenwijk. Fietst met rode wangen een kilometertje of wat met zijn stroopwafels. Heeft lak aan leeftijdsgenoten die dit echt nooit zouden doen!
Na anderhalf uur komt hij stralend thuis. Alles verkocht! Geld ingeleverd, kleinigheidje ervoor gehad. En als er nog over blijven bij de andere verkopers, dan belt ze hoor en dan ga ik weer!
En ik ben zo trots op hem! Het is zo'n onhandige klungel. Sociaal is hij niet veel waard, maar er zit een gouden hart in dit kind. En af en toe zien we dat. Daar kunnen weer heel veel telefoontjes en klachten tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten