Ik ben zo'n 20 jaar getrouwd en zo'n 15 jaar pleegmoeder. Door ons werk kwamen mijn man en ik regelmatig in contact met probleemjongeren. Hierdoor kwam pleegzorg zo af en toe in het gesprek voor.
Het besluit om de cursus voor pleegouders te volgen, moest groeien. Toen de stap was gezet en de cursus voltooid, kwam binnen korte tijd de eerste plaatsing. Daarna kwamen en gingen er kinderen. Sommigen kwamen kort, sommigen lang. Sommigen gingen terug naar hun ouder(s), sommigen werden volwassen, sommigen gingen naar een groep.
Ik ben tien jaar terug gestopt met werken. De komst van een 2-jarige maakte de keus makkelijk en noodzakelijk. Nu zou werk niet goed meer passen.
Bij ons wonen nu vijf pleegkinderen. Het is de bedoeling dat ze tot hun volwassenheid blijven.
We wonen ergens aan de rand van Nederland. Rondom akkerland en te weinig voorzieningen. Maar voor de pleegkinderen een uitstekende plek om te spelen, te gillen, te zingen en heel boos te zijn.
Of zoals een voogd eens zei: "Jullie wonen onder de rand van Gods hoed.' Ik had de uitdrukking niet eerder gehoord. Toch bleef het hangen. Het is helemaal waar. Niemand weet ons te vinden, maar het is een veilige plek zo onder die rand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten