De dag voor kerst mag je opeens mee. Aan de ene kant erg leuk. De kinderen thuis popelen om je te zien. Ze hebben foto’s gezien van het nieuwe kindje, maar dat is niet genoeg.
Kinderen mogen niet op de couveuse afdeling. Nou belachelijk vinden ze. En dat ‘normale’ kinderen niet mogen, ja logisch. Maar zij, met zo’n bijzonder broertje!?
Ik neem je mee. Je verdrinkt in de maxi-cosy. Er ligt sneeuw. Het is koud. Kleinste maat kleertjes is ook veel te groot. Eigenlijk lig je meer in doeken gewonden dan aangekleed.
Ik kom aan in een leeg huis. Man is met kinderen naar kerstfeestverplichtingen van school. Dat moet ook doorgaan. Ik leg je in de wieg en zit wat verdwaasd op de bank.
De huisarts is ontdaan. Onzorgvuldig en slordig om zo’n klein kind mee te geven. Zo zonder begeleiding. Hij geeft spontaan zijn privénummer. Alleen kerstmorgen is hij niet bereikbaar. Hij drukt me op het hart om echt te bellen als er wat is.
Tsja, weten wij veel. We gaan het gewoon doen. ’s Nachts betrappen we elkaar dat we rechtop in bed zitten te luisteren. Ademt hij nog wel? Wat was dat voor zuchtje?
Maar het gaat goed. Het is een bijzondere kerst. We zitten in een besneeuwde wereld.
Als ik een paar maanden later voor het laatst met je naar de kinderarts ga, blikt ze terug op het begin.
Ja, ze vond het zo bijzonder allemaal. En vooral dat ze ’s avonds, als ze de ronde deed, op de uitslagen kon zien wanneer ik geweest was.
Ik kijk verbaasd. Ja, het kind was de hele dag gejaagd en onrustig, behalve drie keer per dag. Dan had ik hem vast en was zijn hartslag en ademhaling als die van een normaal geboren kind.
Vandaar dat ze dacht dat ze hem dat de hele dag moest gunnen en dus moest hij tegen alle medische wetten in zo snel mogelijk naar huis.
Hier heb ik niets op te zeggen. Wat een kind, wat een wonder dat dit zo ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten