op eigen benen

Hij komt langs. Meestal is er een reden. Iets wat hij wil bespreken en wat lastig is uit te leggen bij anderen. 
Zeven jaar woonde hij in ons huis en deelden we zijn leven. We kennen de ingewikkelde familierelaties en kennen ook zijn ingewikkelde hart. Zijn ongekende loyaliteit, zijn rechtvaardigheidsgevoel, zijn soms wat tobberige karakter. 

Nu zit hij strak rechtop. Hij had een vriendin. Vier jaar heeft hij haar op handen gedragen. Zich gevoegd naar haar luimen en grillen. Luchtkastelen gebouwd rond haar en de toekomst. 

Deze jongen is zo kwetsbaar en zo vol liefde. We gunnen hem zo een gezin met kinderen die van hem houden, gewoon zonder ingewikkelde dingen en een gezellig huis zonder al te veel zorgen. 

De laatste jaren zagen we hem voorzichtig hopen op zo’n toekomst. Soms liet hij iets vallen waardoor we het een beetje konden zien. 

En nu zit hij strak en recht op de bank. Nee, het is over. Helemaal over en komt nooit meer goed. Ze heeft hem bedrogen en niet zo’n klein beetje ook. Hij is woedend. Hij heeft zin om haar hard en doeltreffend op haar plaats te zetten. Om haar verdere toekomst eigenhandig in stukken te scheuren. 

Maar dat zal hij nooit doen. Want achter de woede zit pijn. Ontzettend veel pijn. Pijn die er al was toen hij een kleuter was en moeder niet bij machte was hem veiligheid te geven. Pijn die hij als puber voelde omdat hij ging zien dat zijn gezin anders was. Dat hij weg moest. Dat ouders steeds verder afgleden in eigen wereld.

Hij heeft zich geschikt en gevoegd en heel hard gewerkt om iedereen gunstig te stemmen. Hij vergat zichzelf. 

Wat is dit triest en wat doet dit pijn. Wat gun ik in het bijzonder hem een vrouw die hem liefheeft. Hij is zo’n prachtige kerel. Hij heeft zoveel liefde te geven en hij hunkert zo naar een eigen liefdevol huis. 

Ik luister maar en geef hem bevestiging dat die meid wel gek lijkt om zo’n vent te laten lopen. En dat hij ook gewoon mag zeggen dat het pijn doet. Nee, zegt hij, geen pijn. Ik kan dit aan, een ander zou misschien kapot gaan, maar ik niet. 

Ik kan wel een potje janken om hem. Hij is jaren terug al veel te vaak kapot gegaan. Hij buigt weer recht, dat geloof ik ook. Alleen gun ik hem niet nog meer pijn.