Hoe gaat het

Opeens barst Yan uit zijn vel. En niet zo'n beetje ook. letterlijk schuimbekkend staat hij te schreeuwen en krijsen. Er komt een stroom aan scheldwoorden en schuttingtaal uit zijn mond. 
De reden is vaag. Er is iets van de playmobile omgevallen. Het gaat nergens over. Iedereen moet het ontgelden even, maar al snel zijn alle pijlen op mij gericht. 
Ik probeer hem naar de gang te krijgen en naar zijn kamer. Dat duurt een poos.

Uiteindelijk is hij boven. Ik ga ook naar boven en verbied hem uit zijn kamer te komen. Zelf ga ik in de kast op de overloop wat rommelen. Hij staat in zijn deuropening en scheldt verder. Er is weinig positiefs over mij te melden. 
Ik reageer niet. Af en toe vertel ik luid en duidelijk dat hij mij niet mag uitschelden en dat hij niet in de kamer beneden kan zijn als hij zulke woorden gebruikt. 

Ook al lijkt het niet te helpen, na verloop van tijd is de bui over. Ik ga naar beneden. Even later is hij er ook. Ik hoor hem rond me scharrelen. Ik zeg in het algemeen dat sorry geen verkeerd woord is nu. Ja, daag. Hij zal gek wezen. Ik reageer niet. Eindelijk is de rust terug. We gaan eten. 

De middag is gezellig. Gisteren was er ook zo'n bui. Ook 's morgens. Ook om niets. 

Zaterdag bekeek ik zijn facebook. Een select groepje is zijn vrienden. Alleen maar biologische familie. Ik mag meekijken. Dat was ook de voorwaarde om dit te mogen hebben. 
Ik zie zijn moeder. Ze is in haar geboorteland. Samen met haar man en twee zoontjes. De foto's zijn mooi. Ik zie een gelukkig gezin op familiebezoek. 
Van de twee kinderen in Nederland, uit een vorige relatie zie je niets. 

Ik scrol langs de berichten. Ik zie dat ze allemaal in haar moedertaal zijn. Yan verstaat deze taal niet. Ergens tussen de berichten zie ik een klein berichtje van Yan. Zaterdag geplaatst: HOE GAAT HET. Meer niet, geen reactie te zien. 

Ik krijg een beeld van een grote groep kwebbelende buitenlanders en daartussen een klein jongetje wat zijn handen omhoog steekt: He mama, ik ben er ook nog. Zie je me? Besta ik nog?  

Vorige week was er een klasgenoot die voor een paar maanden naar een ander pleeggezin moest. Het ging niet langer. Dat gaf bij hem veel twijfel. Zie je wel! Je kunt dus weg moeten!! Zijn gevaarlichten gingen op rood. 

Vrijdag ga ik naar de andere kant van Nederland. Dan bezoeken Rachid en Naomi hun moeders. Voor Yan voorlopig geen bezoek. Zelfs geen berichtje op facebook. 

Deze twee verhaaltjes hebben alles met elkaar te maken. Daarom was het niet moeilijk om vanmorgen voor rotte vis te worden uitgescholden. Terwijl de meest grove verwensingen om mijn oren vlogen, zag ik dat jongetje staan. HOE GAAT HET. 

Leuk is anders. Maar meer dan boos en ongehoorzaam en onbeschoft, was hij eenzaam en niet gezien. We gaan weer verder. Net weer een praatje bij zijn bed. Ben er toch maar op teruggekomen. Dat het niet leuk is om uitgescholden te worden. Dat ik denk dat er veel in zijn hoofd zit. De redenen genoemd. Hij kijkt me ondoorgrondelijk aan. Toegeven zal hij niet. Dat hoeft ook niet. Als hij maar weet dat ik het weet. En als hij maar onthoudt dat ik hem niet afwijs. Dat ik zijn eenzame zelf blijf zien, ook al roept hij heel wat anders.