voogdij

Deze week moesten we samen naar de rechtbank. We werden officieel opgeroepen middels een aangetekende brief. Het doel van de zitting was dat de voogdij over Naomi naar ons zou komen. 

Naomi was net 3 jaar toen ze hier kwam wonen. Prachtig bruin meisje met een heleboel vlechtjes. Ze sprak een mengeling van Frans en Portugees. Ze had een huid die ik niet kende en die veel zorg vroeg. Ze had een achterstand die enorm was. 

We waren erg blij met de kleine meid. Een paar weken ervoor was een andere kleine meid opeens weggegaan. Moeder had een hoger beroep gewonnen en onze verwachting van 'tot ze volwassen is' werd opeens 'tot ze anderhalf is'. Dat deed pijn. Zoveel pijn dat ik vastbesloten was om heel goed te zorgen voor deze mooie Naomi, maar mezelf er niet aan te hechten. Niet weer de pijn van losscheuren. Maar gelukkig is dat onmogelijk en binnen de kortste keren zat ook zij in ons hart. 

Ze was ontzettend druk en ontzettend niet te sturen. Elk dingetje was een ding, elk probleempje een drama. En dan die taal, wat lastig dat ze me niet begreep, dat ik haar niet begreep. 

Na een moeizame start op de basisschool bleek al snel dat dit echt niet haalbaar was. Naomi ging naar de ZML-school. Met pijn in mijn hart liet ik haar gaan. Onze Naomi hoorde daar niet. Maar testen en getallen wezen wel degelijk uit dat ze er wel hoorde. 

Na jaren ging het opeens hard. Naomi vloog vooruit. Ze kon binnen de kortste keren lezen en rekenen, ze kon schrijven. En het werd een sociaal kind. Ze kon zich prima redden tussen leeftijdsgenoten, binnen ons gezin. Op een dag merkten we dat ze haar veel oudere pleegbroer op de kast kreeg. Ze had haarfijn door hoe ze dat moest doen. 

Nu zit ze op het SBO en ze doet het heel goed. Mooie cijfers en heel veel plezier op school. Als ik haar zie lopen, is het niet te geloven dat dit hetzelfde kind is als de 3-jarige van zes jaar terug. 

Gekscherend noemen we haar 'de koningin van Scheba'. Ik geloof vast dat ze minstens zo mooi en zo sierlijk is! 

Na jaren is duidelijk dat de moeder van Naomi nooit in staat zal zijn om haar opvoeding op zich te nemen. De voogdij ging naar bureau jeugdzorg. En weer een paar jaar later is de tijd rijp dat bureau jeugdzorg zich terugtrekt. Bij de rechter wordt het prachtig geformuleerd: Er zijn geen doelen meer die we moeten behalen om de ontwikkeling niet in de weg te staan. 

De huidige voogd, de meneer van de raad van de kinderbescherming en de rechter zijn het roerend met elkaar eens. 
Moeder is het waarschijnlijk niet eens met deze beslissing. Maar moeder is voor de zoveelste keer niet op komen dagen. 

En dat is ook het eerste wat Naomi vraagt als we thuiskomen: Ze was er niet he? Nee, ze was er niet. Ach, het maakt niet uit. We blijven moeder zoeken en uitnodigen en ze blijft voor altijd DE moeder van Naomi. Maar Naomi vindt het wel uitmaken. Ik zie het in haar ogen. 

Wij vonden het een formaliteit, een logische stap, een weloverwogen besluit. Maar als we naar huis rijden, voelt het toch dieper. Vanaf vandaag zijn we niet opvoeders die even meelopen, maar zijn we wettig verbonden met Naomi. Het voelt duidelijk anders. 's Avonds zit ik naar haar te kijken, terwijl ze verdiept is in haar spel. Ik voel energie stromen. Dit kind is vanaf nu onze verantwoordelijkheid in de meest verantwoordelijke zin en wat is dat goed. We gaan ervoor. Ze verdient het.