Dan hoor je om 9 uur dat je een nachtje ziekenhuis gaat
krijgen en dan begint het geregel.
Man gebeld voor kleren en nog van alles.
Waar ligt alles? Wat bedoel je?
Ik merk dat ik werk volgens een schema wat niet zomaar uit
te leggen is.
Het komt goed. Hij komt met een tas. We komen die nacht wel
door. Ik geef briefjes mee voor wie wat meeneemt naar school, welke kleren, wie
te bellen…
Sms-jes stromen binnen van de jongens thuis. Wanneer kom je?
Ben je morgen thuis? wat is er met Sam? Waarom ga je daar slapen? Mag mijn deur vanavond wel open toch?
Of eigenlijk: HELP, onze vaste grond is aan het schudden.
Het zijn pleegkinderen, er is al flink aan geschud en dat is nu weer te merken.
Hoe kan het leven doorgaan als niet alles is zo het is.
De volgende morgen worden we om half 8 al gebeld. Sam aan de
telefoon. Thuis staat de luidspreker aan.
In gedachten zie ik ze zitten, de
vier kinderen zonder enige bloedband met de kleine zieke, maar zo ontzettend
bezorgd om de kleine broer in dat ziekenhuis. Hij tettert er op los. Niemand
kan het volgen, maar dat maakt niet uit.
Ik beloof een heleboel sms-en om iedereen te laten weten hoe
de stand van zaken is. Ik beloof vooral dat ik hen niet zal vergeten en er echt
zal zijn als ze weer thuiskomen. Dat ze niet bang hoeven te zijn dat ik weg ben
of niet beschikbaar. Dat ik alles onder controle heb en dat zij gewoon kunnen doorademen en alle alarmbellen weer uit kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten