zwaar

Vaak kijken mensen mij verbijsterd aan. Vijf pleegkinderen!!!?? Heb je je verstand wel? Zie ik ze denken, terwijl ze vragen: 'Is dat niet zwaaaar?' Nee, ik vind het niet zwaar. 

Het gewone huishoudelijke werk is niet anders dan bij eigen kinderen. Er is wel wat meer geregel met afspraken en bezoeken. Er zijn meer problemen misschien. Meer overleg met school. En in ons gezin zeker meer geluid. Maar zwaar? Nee.

Deze week reed ik twee uur naar de andere kant van het land. Ik bracht Rachid bij zijn moeder voor een bezoek en ging met Naomi twintig kilometer verder om haar moeder te bezoeken. 

De kinderen hadden er naar uitgekeken. Voor Naomi was het voor het eerst dat ze het huis van haar moeder bezocht. Ze had mooie sterren versierd en beschreven voor moeder. 

Als we komen, staat moeder al op de uitkijk. Een goed begin. 
Binnengekomen wil moeder direct Naomi's haar gaan doen. De vlechtjes gaan los. Het haar wordt ingesmeerd met een bepaalde zalf. Daarna water erop en masseren. 

Moeder wil dit al jaren. Gaf me ooit een pakket om het te doen. Ik durf het niet. Het is een bijtend spulletje en je moet goed uitkijken voor huid en ogen. Moeder masseert en wrijft. Naomi kijkt bang. Het kriebelt erg en eigenlijk doet het pijn. 
Gelukkig wordt het weer uitgespoeld. Haar shirt gaat op de verwarming, die is helemaal nat. Ook de sokken. Moeder gaat föhnen en kammen. 

Twee uur duurt dit. En Naomi zit heel stil te bibberen in haar natte hemd en ook te huilen. Moeder rukt en trekt. Het MOET gekamd. Ik zit erbij en weet niet wat ik moet doen. Ik benoem de tranen. Moeder troost, maar gaat daarna weer verder. En weer benoem ik de tranen en nog een kwartiertje en 'je wilt dit ook he?'. 

Naomi zegt niets. Ze wil dit helemaal niet. Maar ze wil zo graag moeder blij maken. Als het eindelijk klaar is, laat moeder het resultaat in de spiegel zien. Met een dun stemmetje zegt Naomi: 'Mooi. Dat je dat kan!'

Snel gaan we naar de stad. Snel worden er wat kleren gekocht. En snel wordt er afscheid genomen. Tot over misschien wel een half jaar. Als we wegrijden, kunnen we niet zwaaien. We zien alleen moeders rug.

Is pleegzorg zwaar? Ja, het is verschrikkelijk en afschuwelijk zwaar. Het is zwaar om later in de auto haar te zien huilen. Zonder geluid. Omdat het zo tegenviel. Omdat ze honger heeft, omdat moeder haar geen eten of drinken gaf. En thuis weer. Weer zonder geluid. Nu om de hartjes die nog bij moeder op de bank liggen en die ze niet eens uitpakte. En omdat moeder niet praatte en niets vroeg. En als ze naar bed gaat, is er nog steeds verdriet. Dit vind ik het moeilijkste van pleegzorg. Dat je verdriet ziet, dat je werkelijk alles wilt doen, maar dat je niets kan.