zaterdag 11 oktober 2014

moeder

Er is maar één moeder en dat is de beste en de liefste. Maar soms is het zo moeilijk om dat hoog te houden. Soms doet het zo'n pijn om de kinderen te zien hunkeren naar een teken van leven, wat aandacht, een blijk van waardering, gezien worden.

Naomi is 5 jaar en heeft met haar beperkte verstand en onwillige handjes een prachtig moederdagkado geknutseld. Ze heeft hard moeten werken, want ook ik kreeg er een. 

We gaan naar het maandelijkse bezoek. Samen in de auto. Naomi achterin, kado op schoot. Ernstig en stil zit ze achter me. Ik probeer wat luchtigheid te brengen door een praatje, een leuke cd, een flauw grapje, een aai over haar beentje. Niets helpt. Strak en ernstig blijft ze.

Als we na meer dan een uur rijden bij Bureau Jeugdzorg komen, zijn we vroeg. We gaan zitten in de wachtkamer. Het kado op schoot en ik ernaast. We wachten en wachten en wachten..... De voogd komt kijken. Is moeder er niet? Nee. Laten we nog een kwartiertje wachten en nog een kwartier en laat ik even bellen. Geen contact. En we wachten nog langer. 

Ik voel me een opgeblazen clown naast dat strakke snuitje met het fleurige kado. Ik pep mezelf nog meer op tot allerlei onzin en probeer niet die bruine knuistjes te zien die het crêpepapier doen frommelen en verkleuren. 
Het bezoek zou twee uur duren en we zitten er ook twee uur. 

Dan gaan we maar weer naar de auto. Naomi met haar kado nog steeds vast en ik met strakke hoofdpijnogen van de onmacht. Weer rijden we meer dan een uur en weer heeft ze niets te zeggen. 

Natuurlijk heb ik haar in de eerste de beste winkel een kadootje laten kiezen en natuurlijk zijn we terug even langs de Mac gegaan. Maar het hielp eigenlijk niets. 

Thuis neem ik haar op schoot. Ze voelt als een willoze pop. Gelukkig zijn er de drukke broers en gelukkig reageert ze daar wel op. Het kadootje heb ik weggestopt. Pas kwam ik het weer tegen. Het stelde niets voor. Natuurlijk niet. Maar het bezoek blijft in mijn hoofd zitten, al vier jaar lang. 

Van de zomer belde dezelfde moeder. Dat vond Naomi leuk. Wat een verrassing dat mama gewoon zonder afspraak aan haar dacht! Aan het eind gooide moeder er gelijk een nieuwe afspraak tegenaan. Volgende week bel ik weer. 

En op de bewuste dag was het bloedheet en Naomi zat binnen. De hele dag. Ik heb van alles geprobeerd, maar ze bleef in de buurt van de telefoon. Na het avondeten komt ze naar me toe. Zakelijk vraagt ze: Denk jij dat ze belt? 
Ik zeg dat ik dat niet denk. Dat mama wel heel graag wil bellen en onthouden en beloven, maar dat ze het moeilijk vindt om het ook echt te doen. Ja, knikt ze, dat dacht ik ook al. Maar nog steeds blijft ze binnen. 

De volgende dag gaat ze mama mailen. Ik vraag wat ze wil zeggen. Ja, dat ze boos is natuurlijk! En ze is echt heel boos. Stampvoetend legt ze me uit dat mama echt zoooo gemeen is en altijd hè! Voor de zekerheid vraag ik nog niet te verzenden. Als ze klaar is, roept ze me. 

Mama, je zou belen en dat dee je niet. dat vint ik stom want wat je belooft moet je doen!!!!!!!!!!

De volgende dag belt moeder. En wij zitten aan het strand. En ze belt wel 12 keer zie ik op de melder. En ze mailt ook nog, maar voor Naomi hoeft het eigenlijk niet meer. Pas na een paar dagen vraagt ze of ze mag mailen. De mail is weer zakelijk. Dat ze op vakantie gaat en dat daar zin in heeft. 

Ik zie het gebeuren en moet denken aan het bezoek jaren terug. Ze is gegroeid. Het doet nog steeds pijn, maar ze kan het nu vertellen. Ze laat zich troosten en ze weet er haar weg in te vinden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten