winkelen

Zaterdagmiddag was het plan om met de twee oudste jongens naar de stad te gaan. Nu is naar de stad gaan een hele onderneming. Vooral voor deze jongens. 

De oudste is het zo snel ontzettend beu en laat dat zo duidelijk mogelijk merken. De ander vindt de stad erg leuk en zou wel in iedere winkel willen kijken. Hij ziet ook overal ontzettend noodzakelijke dingen en aangezien hij echt sparen kan, heeft hij altijd de mogelijkheid om te overwegen of hij zal kopen. De oudste heeft daar geen last van. Maakt niet uit welk bedrag je hem geeft, ’s avonds is het op. Hij heeft dus ook geen prikkels voor de dagen dat er geen geld is. 

De kunst van het winkelen met deze jongens is dat de frustratiegrens niet wordt overschreden. Ondertussen hebben we met elkaar jarenlange ervaring. Het zou dus makkelijk moeten zijn, maar dat is het niet. 

Aan de voorbereiding ligt het niet. Ik maak een lijstje wat ik voor wie koop. In de loop van de week laat ik het zien en informeer of ze zelf ideeën hebben. Ja, de een heeft sokken nodig en de ander onderbroeken en een nieuwe riem. Dat is inderdaad zo. Heel slim van ze om dat gelijk te noemen! Vervolgens vraag ik in welke winkel ze willen kijken voor welk kledingstuk. En tenslotte geef ik aan hoeveel ik ongeveer wil uitgeven aan de schoenen, sokken, voetbalschoenen, broeken, riem en noem maar op. 

Omdat we volgende week een jarige hebben, schrijf ik er nog een paar winkels en boodschappen bij. We gaan dus goed op pad. 

Gelukkig giet het van de regen. Dat scheelt een hoop mensen en tijd. We vorderen vlot. Ik heb oogkleppen op en laat me niet verleiden om even tussen andere maten te snuffelen voor de andere kinderen. Dat geeft geheid gedoe. 

Net als ik mezelf een schouderklopje wil geven voor deze goedlopende expeditie, gaat het mis. Op de sportafdeling zoekt Rachid passende voetbalschoenen. Dat lukt niet direct en Yan loopt wat rond. En die lege tijd is precies de nekslag voor Yan. Hij krijgt weer veel te veel prikkels. 

En jawel hoor, ik hoor een hoop gestuiter en daar komt hij met een bal. En deze neem ik. Ik kijk verbaasd. Staat niet op het briefje, zeg ik. Maar hij is niet voor rede vatbaar. Op venijnige toon sist hij me allerlei lelijke dingen toe. Hij loopt steeds verder van me af en gaat steeds harder praten. Ik doe of ik niets hoor. andere mensen laten duidelijk merken dat ze alles horen. Grrrrr… Daar gaan we weer. Het is nu even doorbijten. Rachid hoeft niet te lijden onder het  dwangmatige gedrag van Yan. Ik voel me stevig opgelaten. 

Schoenen zijn gevonden gelukkig en we kunnen naar beneden. 

Yan is nergens te bekennen. Ook niet als we in de rij van de kassa staan. Ik houd de trap in de gaten, maar zie niets. 

Opeens zie ik twee kraalogen boven een stelling uitkomen. Ik blijf neutraal staren en zie de kraalogen vervolgens steeds uit een andere hoek opduiken. 

Rachid wil Yan gaan halen boven. Ik zeg dat we gewoon afrekenen en verder gaan. En sis zachtjes dat hij allang in de buurt is. 

Kon ik boven wel door de grond zakken van schaamte en ergernis, nu zie ik er de humor wel van in. Wat een rare snijboon is het toch. 

We maken ons rondje stad snel af. Yan loopt weer naast me of er niets aan de hand is. 

Terug in de auto vraagt hij of het al middag is. Het is inmiddels vier uur. Dat gelooft hij niet. Hij heeft alleen nog maar vanmorgen gegeten. Hij kijkt oprecht verbaasd, eigenlijk verdwaasd. Ach, arme ziel, voor hem is een rondje stad een veel te grote hobbel om die normaal te nemen. Ik vergeet zijn rare gedoe. En hij is het ook vergeten. 

Thuis vertelt hij enthousiast over de stad. Als je niet beter weet, zou je zo met hem gaan winkelen! Maar ik niet, we zijn weer even klaar met de stad.