plannen

Een keer per jaar is er een evaluatie. 

De pleegzorgwerker komt en samen bekijken we hoe het afgelopen jaar ging. Wat goed ging, wat meer moeite kostte. Hoe de balans is binnen het gezin, binnen onze relatie. 

Aan het eind wordt gevraagd naar de toekomst. Gaan we zo verder? Zou er plaats zijn voor een nieuw kind? Dit jaar werd de vraag andersom gesteld. Dit jaar krijg je er echt geen bij hoor!! Vijf is even genoeg. 

Andere jaren was er tijdens de evaluatie regelmatig een kamer leeg. En die mocht gevuld. De pleegzorgwerker informeert wat we willen. We kunnen dan leeftijden en een vage omschrijving geven van het kind. 

Sam kwam als heel klein baby’tje. Dat was leuk. Dus toen hij een half jaar was, begonnen we te fantaseren over ons volgende aanbod. We hadden een lege kamer. Sam moest wel even wat ouder zijn, maar dan gingen we weer voor een baby! 

We waren het helemaal met elkaar eens. We zouden deze keer rechtlijnig voor onszelf kiezen en alleen jonger dan  een jaar kwam hier nog binnen. Nou, dat was mooi geregeld. Nu wachten tot Sam een jaar was om de wens uit te spreken. 

Maar Sam was zeven maanden en ik kom in de stad een ver familielid tegen. En dat familielid heeft grote zorgen over een kleinkind. En ik ben belangstellend en afstandelijk, want ik voel de bui al hangen. Thuisgekomen waarschuw ik man alvast. Ze gaan bellen hoor! Ik weet het zeker. 

Na een week of wat word ik inderdaad gebeld. En het gaat inderdaad over de kleindochter… En ik zeg maar gewoon gelijk ja. Ook al is ze de babytijd allang ontgroeit. Ook al is ze net zestien geworden. 

Ze komt dezelfde week en ze blijft drie jaar. Drie jaar waarin ik beschaamd terugdenk aan onze vreemde ‘eisen’ voor een nieuw kind. Deze knappe, vrolijke, zelfbewuste dame is een bang en onzeker en beschadigd kind en ze heeft zo hard een gezin nodig. 

Ze praat en praat. De eerste weken met afgewend hoofd en zo sociaal wenselijk als mogelijk. Na een jaar wordt dat discussiëren en veel waarom en hoezo. En het laatste jaar zien we haar eigen mening komen. Vaak eindigt een gesprek met ‘ik denk dat ik ….’ En dan volgt haar samenvatting van ons gesprek en haar eigen keus. Als het gaat om iets betekenen voor een kind, dan heeft zij ons huis heel hard nodig gehad.