vrijdag 3 oktober 2014

ziek



Sam is een sterk en gezond kind. Maar af en toe zijn er weken dat hij niet tiert. Hij is verkouden en moe en zijn adem reutelt in zijn borstkas. Na een poosje herstelt het wat en wordt hij weer sterk en gezond. 

Zondag was hij, na weken sukkelen, opeens erg ziek. Om half 5 kwam hij uit bed. Hijgend en hoestend sliep hij nog wat. Om 11 uur werd het serieus. Hij kon niet eten, niet praten en een geeuw bestond uit drie keer hijgen tussendoor. 


Toch maar de HAP gebeld. Om 2 uur mochten we komen. Maar om 1 uur ligt hij snakkend naar adem in de kussens te klauwen. Ik ga alvast. Grote, bezorgde pleegbroer van 15 wil erg graag mee. 


Op de HAP mag ik gelijk door. De wachtkamer is overvol, maar het is spoed. Na 3 puffen, zien we de oude, ondeugende Sam weer bovenkomen. Pleegbroer appt de beelden naar de thuisblijvers. Dappere vent op de behandeltafel. Hij krijgt praatjes, heeft astma en een longontsteking. 


Voor we thuis zijn, is de nieuwe energie weer verbruikt. Om vier uur weer bellen, weer puffen, weer na een klein poosje terug bij af. De koorts loopt ook op. Om 7 uur mag ik weer komen. 


In de auto krijgt hij praatjes. Hij gaat later een grote auto kopen en dan mag ik mee. Leuk he? Glimt hij. Jazeker, heel leuk. Vooral leuk dat ik misschien straks voor niets de HAP bezoek. 


Deze dokter ziet ook direct de astma. Hij ziet ook een glunderende boef. Tsja, de dokter zou hem naar buiten sturen om lekker te spelen, als het aan zijn oogjes lag. Maar dat nekje…. Dat zit niet goed. 


En dus verhuizen we naar de SEH ernaast. Sam gaat aan de verneveling. Wordt daar ontzettend stout van. Schijnt te horen bij de bijwerkingen. 


Ondertussen verschijnen er allerlei artsen en co. Bij elk nieuw gezicht vraagt Sam wie ze zijn en wat ze gaan doen. Hij wordt met alle egards behandeld. Krijgt nog een echte ziekenhuisbeer.


Maar om 10 uur liggen we toch samen op een kamertje op de kinderafdeling. Elke 2 uur gaat hij aan het apparaat om zuurstof en medicatie te krijgen. En aan zijn teen zit een rood lampje om zijn zuurstof in de gaten te houden. 


We gaan slapen. Eerst zet hij het bed tien keer hoog, hoger, omlaag. Hij is tenslotte al 3 en de zuster zei zelf dat het moet als hij het benauwd had. 

Dan moet ik mijn arm uitstrekken en mijn hand op bed leggen. Heet handje erin en hij kan slapen. 

Bijzondere nacht is het. Elke 2 uur wakker worden, Sam op schoot, kapje op zijn gezicht en dan weer dat hete handje om verder te kunnen slapen. 


Gelukkig mogen we de volgende dag naar huis. De zorgen zijn niet over, maar thuis is toch wel heel fijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten