zaterdag 8 november 2014

emotiethermometer

Yan zit op een cluster-4 school. Dan heb je persoonlijke leerdoelen. Het belangrijkste leerdoel voor Yan is om je emoties te tonen, te benoemen en te herkennen. Nu is Yan een Aziaat en die zijn niet zo van de extreme emoties. Meer van glad en onbewogen en ondertussen een kolkende zee in je hoofd. 
Daarnaast is Yan een beschadigd jongetje en is hem geleerd dat je om te overleven nooit moet laten zien dat iets pijn doet. 

Elke dag moet hij een aantal keer met een knijper op de emotiethermometer aangeven hoe hij zich voelt. In een schriftje moet er nog wat omschreven worden en komt er een cijfer over hoe je je voelt. Dit doel heeft Yan al bijna anderhalf jaar en al even zolang weet hij elke dag aan te geven dat hij zich 'gewoon' voelt. Ook al komt de rook uit zijn oren, hij voelt zich 'gewoon'. 

Van de week maakte de juf er korte metten mee. Voortaan heeft Yan geen keuze 'gewoon'. Die wordt er voor hem tussenuit gehaald. 
Thuisgekomen was hij verre van 'gewoon'. Hij was woedend op alles en iedereen. Uiteindelijk konden we het terugbrengen naar waar het begon. Dat was op school bij de thermometer. 

Ik praat met hem over het nut van de emoties, van het herkennen. Maar ik kom erachter dat Yan het helemaal niet begrijpt. Hij denkt heel anders dan ik denk, dan de juf denkt. Je bent goed als je 'gewoon' bent. De hele dag roepen de volwassenen: Doe gewoon. Dus als de juf hem opdracht geeft voor die thermometer, dan probeert hij zo snel mogelijk in te vullen. 'Want,' zegtie, 'dan voel ik me nog 'gewoon' en als we iets gaan doen, naar buiten of zo, dan voel ik me soms niet meer 'gewoon'.' En niet gewoon zijn, betekent dat je toch min of meer gek bent. En dat wil hij niet zijn. 

Hij doet dus wat de juf wil, die stomme thermometer al een jaar invullen en hij laat zien wat zij wil zien. namelijk dat hij 'gewoon' is. En nu is ze 'opeens' boos en mag ik niet meer 'gewoon' zijn. Hij kijkt als een kat in het nauw. 
En ik begrijp het ongeveer. Wat een raadselachtig kind is hij toch en wat wil hij het ontzettend graag heel erg goed doen. 

Dus van de week doen we thuis ook aan de thermometer. Te pas en te onpas vraag ik hem hoe hij zich voelt. 'Gewoon'  antwoordt hij de eerste dag. Ik zeg wat ik zie. Dat hij boos is bijvoorbeeld of juist heel blij. Langzaam begint het te dagen. Hij heeft zich niet gerealiseerd dat anderen iets aan hem kunnen zien. Hij vindt het supereng!! 

Dat ik kan zien dat hij boos is of verdrietig, dat is te accepteren, maar dat een juf of meester dat ook ziet. Ik zie hem worstelen met de vraag of hij dus nog 'gewoner' moet gaan worden. Of dat hij zichzelf moet bloot geven. 

Na een paar dagen heeft hij de smaak te pakken. Hij zoekt er een schrift bij. Uit zichzelf gaat hij de dag cijfers geven. Ik maak een overzicht van wat we doen en hij cijfert. Dat doet hij echt goed! 
Hij weet feilloos aan te geven wanneer hij zich minder voelt en ook de reden. 

Gisteren kwam er een vriendje spelen van school. Het was een daverend succes. Hij zou tot vijf uur blijven, maar om half 9 brachten we hem pas weg en eigenlijk waren ze nog niet uitgespeeld. Een dikke 10 kreeg deze dag. En een zonnetje en krul en alles wat ze op school erbij halen. 

Maar vandaag had hij een kater. De dag begon redelijk, maar vanmiddag was het een vette 1. Het was een rotdag en dat liet hij merken. De thermometer stond erg laag en wij hadden er allemaal last van. Vanavond steeg het kwik weer en net bij zijn bed kon hij weer keurig aangeven waarom het kwik vandaag zo daalde. Goed doordachte redenen, vol emotie. We zijn hard aan het werk en dat merken we.

Wil ik er een plaatje bij doen van het bewuste ding, kan ik het niet vinden op internet. Blijkt de meest gangbare thermometer de keuze 'gewoon' niet te kennen. Ook wel logisch. Gewoon is toch geen emotie... toch de juf eens vragen of hij een andere mag.

2 opmerkingen:

  1. Ik lees sinds kort mee op je blog. Wat een mooie stukjes. Ik heb er bewondering voor de hoe jij en je man dit allemaal doen. En de liefde voor de kinderen spat er vanaf. Mijn tante heeft een pleegzoon en ik zie regelmatig waar ze mee moet dealen. Hij zou een weekje blijven maar is nooit meer weggegaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook ik lees sinds kort mee. Wij moeten aan de slag met een boosheidsthermometer voor onze oudste, maar hij weigert pertinent. 'Ik ontplof en dan ontdek ik dat ik heel boos ben, maar ik voel het niet beginnen.'
    Misschien zou zo'n emotiemeter een beter idee zijn!

    Je hebt een geweldig inspirerend blog! Pleegkinderen is voor ons geen optie, met een oudste die als voorlopige diagnose Asperger heeft. Veel te onrustig voor hem.
    Maar de liefde voor kinderen die niet 'vanzelf' groot worden, die herken ik helemaal!

    BeantwoordenVerwijderen